Το «δικαίωμα στην αυτοάμυνα»

 

Όταν ένοπλοι μασκοφόροι διεισδύουν σ’ έναν οχυρωμένο οικισμό, σκοτώνουν τη φρουρά και εν συνεχεία σκορπούν τον θάνατο δεξιά κι αριστερά, στέλνοντας αδιακρίτως στον τάφο άνδρες, γυναίκες και παιδιά, έχουμε ένα φρικαλέο κρούσμα τρομοκρατίας. Όταν ένας καλοθρεμμένος και φρεσκοξυρισμένος πιλότος βομβαρδίζει από απόσταση ασφαλείας ένα οικοδομικό τετράγωνο, σκοτώνοντας εξίσου αδιακρίτως έναν αντίστοιχο αριθμό ανδρών, γυναικών και παιδιών, έχουμε απλώς «δικαίωμα στην αυτοάμυνα». Οι πρώτοι θα σκοτωθούν κατά πάσα πιθανότητα σαν τα σκυλιά − κι αν πιαστούν αιχμάλωτοι, θα υποστούν τα πάνδεινα ώσπου να καταθέσουν χαρτί και καλαμάρι όσα γνωρίζουν για την ιεραρχία, τις πρακτικές και τα σχέδια της οργάνωσής τους. Ο δεύτερος δεν πρόκειται να πάθει απολύτως τίποτα: μια ώρα μετά το έγκλημα θα πίνει αμέριμνος την μπίρα του στην ασφάλεια των διεθνώς αναγνωρισμένων μετόπισθεν, δίχως καν να έχει αντικρίσει τα θύματά του. Εξίσου πιθανό είναι δε να απολαμβάνει τις καλοκαιρινές διακοπές του σε κάποια ειρηνική παραλία της Κρήτης ή της Ρόδου. Δεν είναι «τρομοκράτης»· είναι ένας νόμιμος, κοινωνικά αποδεκτός επαγγελματίας δολοφόνος .