Μερικές (όχι και τόσο) βιαστικές παρατηρήσεις για την επίθεση του Ιράν

Είναι απομεσήμερο της Κυριακής και, παρά τις ολονυχτίες διαβεβαιώσεις (και τις υστερικές, συχνά τρομολαγνικές κραυγές) πολλών δυτικών και ελληνικών ΜΜΕ, ο τρίτος παγκόσμιος δεν έχει ξεσπάσει ακόμη. Το Ισραήλ δεν έχει ακόμη απαντήσει, προφανώς γιατί οι ΗΠΑ είναι σε αυτή την φάση αποφασισμένες να μην εμπλακούν σε μια νέα τυχοδιωκτική επιθετική ενέργεια του Τελ Αβίβ εναντίον της Τεχεράνης, και ιδιαίτερα εναντίον των πυρηνικών εγκαταστάσεων, που είναι εξαρχής και ο πραγματικός στόχος. Μάλιστα οι New York Times έγραψαν ότι ο ίδιος ο Μπάιντεν «ανάγκασε» από τηλεφώνου τον Νετανιάχου να μην εξαπολύσει αντίποινα το πρωί της Κυριακής, όπως είχε ήδη εξαγγείλει τη νύχτα του Σαββάτου – ένα τεράστιο πλήγμα στο γόητρο του Ισραήλ και προσωπικά του «Μπίμπι».

Κοντολογίς, το Ιράν έπεσε στην ισραηλινή παγίδα, αλλά η φάκα δεν έκλεισε, γιατί πολύ απλά χωρίς την Αμερική το Ισραήλ δεν μπορεί να νικήσει το Ιράν, μια μεγάλη και ισχυρή περιφερειακή δύναμη. Για την ακρίβεια, χωρίς την Αμερική το Ισραήλ δεν μπορεί να νικήσει κανέναν: μην ξεχνάμε πως ακόμη και με την πλήρη υποστήριξη των ΗΠΑ σε στρατιωτικό, οικονομικό και διπλωματικό επίπεδο, το Ισραήλ έχει αποτύχει ως τώρα να νικήσει ακόμη και την Χαμάς, ενώ εδώ και σχεδόν είκοσι χρόνια προσπαθεί χωρίς επιτυχία να νικήσει τη λιβανέζικη Χεζμπολάχ.

Η χτεσινή επίθεση και το πολύωρο δράμα που μεσολάβησε μεταξύ της εκτόξευσης των βλημάτων και της προσγείωσης τους στο Ισραήλ ήταν περισσότερο μια επίδειξη δύναμης, αλλά και μια πολιτική δήλωση με έντονα θεατρικά στοιχεία, παρά μια κήρυξη πολέμου. Ο, τι κι αν πιστεύει κανείς για το θεοκρατικό καθεστώς της Τεχεράνης, σε καμμιά περίπτωση το Ιράν δεν «επιτέθηκε απροειδοποίητα» στο Ισραήλ. Το Ισραήλ επιτέθηκε πρώτο στο Ιράν, όχι το αντίθετο. Η χτεσινή επιχείρηση «Αληθινή Υπόσχεση» των Περσών ήταν τα αντίποινα για τον απαράδεκτο και κατάφωρα παράνομο βομβαρδισμό της ιρανικής πρεσβείας στη Δαμασκό, με σκοπό τη δολοφονία δυο κορυφαίων αξιωματικών των «Φρουρών της Επανάστασης» μέσα σε προστατευμένο από διεθνείς συνθήκες έδαφος- ένα ξεκάθαρο «κάζους μπέλι» από πλευράς του πολεμοκάπηλου Νετανιάχου.

Αλλά και το χτύπημα της Δαμασκού ήταν στην πραγματικότητα μόνον ο τελευταίος κρίκος σε έναν σκιώδη πόλεμο μεταξύ των δυο κρατών, που κρατά εδώ και δεκαετίες και απλώνεται σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή με αμέτρητες δολοφονίες, σαμποτάζ κ.α. Στον πυρήνα αυτού του ακήρυχτου αλλά απολύτως πραγματικού πολέμου, που δεν άρχισε χτες και σίγουρα δεν θα τελειώσει αύριο, ο, τι κι αν συμβεί ή...δεν συμβεί τις επόμενες ώρες, είναι η προειλημμένη απόφαση των Ισραηλινών ότι το Ιράν δεν πρέπει να αποκτήσει πυρηνικά όπλα: το Ισραήλ, βέβαια, όχι μόνο έχει δεκάδες πυρηνικές κεφαλές ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 1960, τα οποία απέκτησε με την συμβολή της Γαλλίας και των ΗΠΑ, αλλά και έχει επανειλημμένα απειλήσει τους γείτονες της πως θα τα χρησιμοποιήσει εναντίον τους σε περίπτωση μαζικής επίθεσης, στα πλαίσια της διαβόητης «Επιλογής του Σαμψών». Όποιος αμφιβάλει, ας διαβάσει το εξαιρετικό ομώνυμο βιβλίο του Σήμουρ Χερς, γραμμένο το μακρινό...1991!

Προσωπικά δεν πίστευα πως το Ιράν θα απαντούσε στην ισραηλινή πρόκληση με απευθείας χτύπημα, αλλά το έπραξε, παίρνοντας και το ανάλογο ρίσκο. Άλλωστε ούτε το Ιράν, ούτε το Ισραήλ «παίζουν» μόνα τους – βλέπουμε ήδη πολυμελείς συμμαχίες κρατών αλλά και μη κρατικών «παικτών» να δρουν συντονισμένα. ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία λειτούργησαν και πάλι ως «προστάτες» του Ισραήλ, επιχειρώντας να καταρρίψουν τα ιρανικά drones και πυραύλους, είτε με την άδεια της χώρας όπου πέταξαν τα αεροσκάφη τους (Ιορδανία) είτε χωρίς (Συρία, Ιράκ). Από την άλλη το Ιράν έχει την άμεση υποστήριξη των γνωστών «συνδεδεμένων» μαζί του κυβερνήσεων και οργανώσεων του λεγόμενου «Άξονα της Αντίστασης» σε Συρία, Λίβανο, Υεμένη και Ιράκ, αλλά και την πολύ πιο σημαντική στήριξη από τους συνεταίρους του πλέον στην ομάδα BRICS+, τη Ρωσία και τη Κίνα. Ειδικά η προειδοποίηση του Πούτιν προς τις ΗΠΑ ότι τυχόν επιθετική αμερικανική ενέργεια σε ιρανικό έδαφος θα επιφέρει την ρωσική εμπλοκή στη σύρραξη, αλλά και η παρουσία ρωσικών και κινεζικών πολεμικών σκαφών στην Ερυθρά Θάλασσα, έστω και σε ρόλο παρατηρητή, σίγουρα έπαιξε – μέχρι στιγμής τουλάχιστον - το ρόλο της.

Οι στρατιωτικές και πολιτικές συνέπειες από το περσικό χτύπημα μένει ακόμη να φανούν, αλλά το πρώτο και σημαντικότερο επίτευγμα των Ιρανών είναι πως ανάγκασαν ουσιαστικά ολόκληρο τον κόσμο, ισλαμικό, και βέβαια πρωτίστως τα ισλαμικά κράτη να πάρουν καθαρή θέση γύρω από τον κακοποιό ρόλο του Ισραήλ και την συνεχιζόμενη γενοκτονία στη Παλαιστίνη. Για παράδειγμα η Ιορδανια από χτες έχει τεράστιο πρόβλημα, καθώς ήταν η μόνη αραβική χώρα που συμμετείχε ενεργά στην προσπάθεια κατάρριψης των περσικών drones και πυραύλων. Σε δύσκολη θέση βρίσκονται όμως και άλλες μουσουλμανικές χώρες, και ιδιαίτερα οι πιο ισχυρές όπως είναι η Αίγυπτος, η Σαουδική Αραβία και κυριότατα η Τουρκία του Ερντογάν, που χρόνια τώρα επιχειρεί να παίξει το ρόλο του «προστάτη των πιστών» εναντίον του Ισραήλ, αλλά εχει μείνει στα λόγια και δέχεται πλέον πολύ μεγάλη πίεση από την κοινή γνώμη.

Σε στρατιωτικό επίπεδο, βασικός στόχος των επιθέσεων ήταν δυο ισραηλινές αεροπορικές βάσεις, στη μία εκ των οποίων σταθμεύει το σμήνος των αμερικανικής κατασκευής stealth αεροσκαφών F-35, που σύμφωνα με το Ιράν πραγματοποίησε και την επιδρομή στη Δαμασκό. Το Ισραήλ υποστηρίζει πως δεν υπήρξαν σοβαρές ζημιές ή απώλειες, αλλά από τα βίντεο που έχουν κυκλοφορήσει φαίνονται δεκάδες μεγάλης κλίμακας εκρήξεις. Πρακτικά, και παρά τις διαβεβαιώσεις περί του αντιθέτου, φαίνεται ότι η άγγλο-αμερικανική αεροπορική ασπίδα και ο πολυδιαφημισμένος ισραηλινός «Σιδερένιος Θόλος» δεν κατάφεραν να προστατέψουν πλήρως τις θεωρητικά καλύτερα φυλασσόμενες ισραηλινές υποδομές. Τα περισσότερα drones καταρρίφθηκαν προτού καν φτάσουν στο Ισραήλ, αλλά αυτό επέτρεψε σε αρκετούς πυραύλους να περάσουν την πολυπλόκαμη «ομπρέλα»: πρόκειται για τακτική που εγκαινίασαν το 2022 οι Ουκρανοί με τη βοήθεια των ΝΑΤΟ-ικών συμμάχων τους, αλλά τώρα έχουν τελειοποιήσει οι Ρώσοι.

Όπως και στην ρώσο-ουκρανική σύρραξη, αποδείχτηκε και πάλι πως ο συνδυασμός αργοκίνητων αλλά ευέλικτων drones, πυραύλων cruise που πετούν χαμηλά και υπερηχητικών βαλλιστικών πυραύλων μπορεί να οδηγήσει σε «κορεσμό» της αεράμυνας και να «τρυπήσει» ακόμη και τις πιο αποτελεσματικές «ασπίδες». Ζούμε ήδη στην εποχή των πυραύλων και των ρομπότ, και οι ως σήμερα ζηλευτοί θεμέλιοι λίθοι της στρατιωτικής υπεροχής – μεγάλα πολεμικά πλοία, πανάκριβα επανδρωμένα αεροσκάφη πολλαπλών ρόλων, και τεθωρακισμένα άρματα μάχης- αποδεικνύονται όλο και πιο ευάλωτα στο πεδίο. Και το Ιράν, αλλά και οι σύμμαχοι του σε Λίβανο και Υεμένη διαθέτουν χωρίς υπερβολή δεκάδες χιλιάδες πυραύλους: οι απειλές της Τεχεράνης για κατακόρυφη κλιμάκωση σε περίπτωση ισραηλινών αντιποίνων δεν είναι κούφιες.

Αν και η αυστηρή ουδετερότητα θα έπρεπε να είναι μονόδρομος, δυστυχώς τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος συμμετείχαν εμμέσως στις εχθροπραξίες μέσω της χρήσης των βάσεων της Σούδας και του Ακρωτηρίου από Αμερικάνους και Βρετανούς αντίστοιχα. Πάλι καλά που δεν στείλαμε κι εμείς καμμιά φρεγάτα ή αεροσκάφη μας να υπερασπιστούν ενεργά τις ισραηλινές βάσεις, από τις οποίες απογειώνονται – μην το ξεχνάμε ούτε στιγμή – τα αμερικανικής κατασκευής αεροσκάφη που ισοπεδώνουν συστηματικά τη Λωρίδα της Γάζας και έχουν ήδη δολοφονήσει δεκάδες χιλιάδες Παλαιστινίους αμάχους. Χτες ήταν άλλωστε η πρώτη νύχτα εδώ και έξη μήνες που δεν πέταξαν τα φονικά ισραηλινά γεράκια πάνω από τη Γάζα, κι αυτό από μόνο του ήταν μια βαθιά ανάσα ζωής και ελπίδας για τους ηρωικούς Παλαιστίνιους...