Οι αλήτες

 

«Κουράστηκα αφεντικό. Κουράστηκα να περιπλανιέμαι μόνος σαν σπουργίτι στη βροχή. Κουράστηκα να μην έχω έναν φίλο μαζί να μου πει πού πηγαίνουμε, από πού ερχόμαστε ή γιατί. Κυρίως με κούρασε η κακία ανάμεσα στους ανθρώπους. Βαρέθηκα τον πόνο που νιώθω και ακούω κάθε μέρα. Είναι σαν κομμάτια από θρυμματισμένα γυαλιά στο μυαλό μου όλη την ώρα». Πρόκειται για το μονόλογο του αγαθού γίγαντα, Τζον Κόφι, που υποδύθηκε ο Μάικλ Κλαρκ Ντάνκαν στο κινηματογραφικό αριστούργημα «Το Πράσινο Μίλι».

Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών μετά τη δολοφονία του 29χρονου Μιχάλη με οδηγούν να κάνω παρόμοιες σκέψεις μέσα στη θερινή ραστώνη που δεν μπορούν να απολαύσουν όλοι. Κουράστηκα να βλέπω ένα κράτος όπου τίποτα δεν αλλάζει και κυριαρχεί η νοοτροπία του «δε βαριέσαι». Κουράστηκα να ακούω κούφιες υποσχέσεις για ανάπτυξη, ασφάλεια και διάφορα «επιτελικά» θαύματα. Κουράστηκα να βλέπω τη γενιά , των τριαντάρηδων, που έχει μάθει να ζει μέσα σε αλλεπάλληλες κρίσεις να παλεύει συνεχώς να ορθοποδήσει.

Κάποιοι μεγαλύτεροι σε ηλικία ή περισσότερο αδιάφοροι για το τι συμβαίνει ελληνικό καλοκαίρι απομένει και μου αναλογεί. Ξέρω ότι ένα παρόμοιο αίσθημα παραίτησης γύρω μας μου λένε να χαλαρώσω και να ευχαριστηθώ όσο διάστημα από το ακόμα και υπαρξιακού άγχους νιώθουν κι άλλοι εκεί έξω, όμως τα πράγματα δεν είναι έτσι. Οπως είχε πει κάποτε ο Γιάννης Κυράστας για να επιστρέψω στον αθλητισμό «Θα πεθάνουμε γι’ αυτούς τους αλήτες; Οχι ρε, δεν θα πεθάνουμε, θα πολεμήσουμε». Στο «αλήτες» μπορεί να βάλει ο καθένας αυτό που του χαλάει την καθημερινότητα, τη ζωή, ακόμα και τις... Κυριακές και να αρχίσει ατομικά και συλλογικά να το πολεμάει. Είναι στο χέρι όλων.