Όταν ο Κ. Μητσοτάκης ανακάλυψε την επίταξη

Η επίταξη είναι μια ιδιαίτερα φορτισμένη έννοια. Οχι μόνο γιατί σηματοδοτεί αναγκαστικότητα αλλά επίσης - και κυρίως - επειδή αποτελεί το απόλυτο παράδειγμα κρατικής παρεμβατικότητας, δηλαδή θίγει τα ιερά και τα όσια του νεοφιλελευθερισμού.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η κυβέρνηση Μητσοτάκη καθυστέρησε τόσους μήνες να μιλήσει για επίταξη κλινών από ιδιωτικές κλινικές. Το άφησε όσο μπορούσε και αν ήταν δυνατό θα το απέφευγε. Δεν το θέλει, δεν το πιστεύει, δεν το αντέχει.

Αλλά η κατάσταση στη Θεσσαλονίκη ξέφυγε. Και το Μπέργκαμο έφτασε πια πολύ κοντά. Οι διασωληνώσεις εκτός ΜΕΘ, οι θάνατοι στους διαδρόμους των νοσοκομείων και τα στοιβαγμένα φέρετρα έχουν πολιτικό κόστος μεγαλύτερο από τη σύγκρουση με τους κλινικάρχες. Eτσι, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πει την καταραμένη λέξη: επίταξη.

Φυσικά, σκηνοθετήθηκε ηρωισμός: Το τελεσίγραφο, ηδιορία, η άρνηση των ιδιωτών, η επιβολή της κυβερνητικής απόφασης. Ολα θα ήταν πολύ πιο εύκολα και πολύ πιο αποτελεσματικά αν η συνεννόηση με τον ιδιωτικό τομέα της υγείας είχε γίνει έγκαιρα και οργανωμένα.

Προφανώς ο ιατρικός σύλλογος θα είχε υπερβολικές οικονομικές απαιτήσεις, προφανώς οι ιδιοκτήτες ιδιωτικών νοσοκομείων θα αντιδρούσαν, αλλά η κυβέρνηση θα ήταν σε θέση ισχύος στη διαπραγμάτευση και θα μπορούσε να πετύχει την αναγκαία συνεργασία χωρίς τόση φασαρία και πριν φτάσουν τα πράγματα στα άκρα.

 

Το πρόβλημα είναι ότι ο πρωθυπουργός δεν πιστεύει στον ρυθμιστικό ρόλο του κράτους. Και το κυβερνητικό του σχέδιο προέβλεπε συνέργειες του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα στην υγεία προς όφελος του ιδιωτικού.

Η πανδημία τον υποχρέωσε να σεβαστεί το ΕΣΥ ή, τουλάχιστον, να το ανεχτεί. Οχι τόσο ώστε να στηρίξει έμπρακτα το υγειονομικό προσωπικό (του το ζήτησε και η ΠτΔ Κ. Σακελλαροπούλου στην τελευταία τους επικοινωνία) ούτε τόσο ώστε να κάνει προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών με μόνιμο χαρακτήρα ή ώστε να ασχοληθεί με την ψυχολογική τους στήριξη. Αλλά όσο χρειάζεται για να εγκαταλείψει (προσωρινά) το σχέδιό του για αποδυνάμωση του δημόσιου συστήματος υγείας.

Είναι ένα διεθνές παράδοξο: Δεξιές κυβερνήσεις αναγκάζονται λόγω της πανδημίας να εφαρμόσουν αριστερές πολιτικές. Και επειδή δεν τις πιστεύουν τις εφαρμόζουν απρόθυμα, αποσπασματικά, στρεβλά. Και στο τέλος αναποτελεσματικά.