ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΝΟΪΟΣ

   Του     ΔΗΜΗΤΡΗ  ΚΑΛΟΓΗΡΟΥ                        

  Με αφορμή την εμφάνιση της επιδημίας του Κορωνοϊού(Covid-19), τις δραματικές επιπτώσεις του, τον Παγκόσμιο συναγερμό που έχει σημάνει για την αντιμετώπισή του και τη στάση της Ελλαδικής Εκκλησίας, γράφονται αυτές οι γραμμές. Ο Κορωνοϊός, μία ασθένεια που εξαπλώνεται με ταχύτατους ρυθμούς, με χιλιάδες κρού-σματα και εκατοντάδες θανάτους να προστίθενται καθημερινά, πλήττοντας όλο και περισσότερο τους Κοινωνικούς, Οικονομικούς και Πολιτικούς θεσμούς όλων των χωρών του κόσμου. Για την αντιμετώπιση της Παγκόσμιας αυτής απειλής, επιστρατεύονται όλα τα διαθέσιμα μέσα, συστρατεύονται όλοι οι θεσμικοί φορείς και διαθέτουν τις υπηρεσίες τους διακε-κριμένοι γιατροί και επιστήμονες. Θλιβερή εξαίρεση σ’ αυτήν την Οικουμενική προσπάθεια, αποτελεί η Ελλαδική Εκκλησία. Παρά τη ζοφερή εικόνα που επικρατεί, τις ανησυχίες της επιστημονικής κοινότητας, την αυστηρiοποίηση των μέτρων που λαμβάνονται παγκοσμίως, τις εκκλήσεις και προτροπές των πολιτικών δυνάμεων, η Ελλαδική Εκκλησία, κατά ένα παράλογο και πεισματικό τρόπο, αρνείται να συμπράξει στην κοινή προσπάθεια για την αντιμετώπιση του Κορωνοϊού. Η Εκκλησιαστική ιεραρχία, κατώτερη των περιστάσεων, απορρίπτει τις επιστημονικές και ιατρικές προσεγγίσεις για το πρόβλημα και με ανακοινώσεις που θυμίζουν Μεσαίωνα δηλώνει ότι, « Η προσέλευση στη Θεία Ευχαριστία και Κοινωνία από το Κοινό Ποτήριο της Ζωής, ασφαλώς και δεν μπορεί να γίνει αιτία μετάδοσης ασθενειών ». Με τον τρόπο αυτό διαβεβαιώνει τους πιστούς ότι, χάρη στη Θεία Πρόνοια δεν διατρέχουν κανένα κίνδυνο τόσο από τη μαζική προσέλευσή τους στους ναούς, όσο και για τη Μετάληψή τους. Η Εκκλησία με τον τρόπο αυτό, έστω και ακουσίως, καθίσταται «ηθικός αυτουργός» σε ένα τεραστίων διαστάσεων έγκλημα. Γιατί, ενώ μεν οι πιστοί έχουν το δικαίωμα να αψηφούν τον κίνδυνο οι ίδιοι, δεν έχουν όμως κανένα δικαίωμα να εκθέτουν σε κίνδυνο το συγγενικό, φιλικό και κοινωνικό τους περίγυρο. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι, σε πολλές χώρες του κόσμου περισσότερο θρησκευόμενες και Δογματικές, λαμβάνονται μέτρα αναστέλλοντας ή τροποποιώντας τις θρησκευτικές τους τελετές. Όπως π.χ. οι Μουσουλμάνοι με το κλείσιμο της ιερότερης πόλης τους που είναι η Μέκκα, καθώς και την αναστολή όλων των προσευχών της Παρασκευής στην επίσης ιερή πόλη Καρμπάλα του Ιράκ. Επίσης, οι Καθολικοί με την τροποποίηση της λήψης της Θείας Κοινωνίας και το κλείσιμο πολλών ναών τους σε Ιταλία και Αυστρία. Ακόμα και οι ανά τον κόσμο Ορθόδοξοι Χριστιανοί, κλείνοντας το σύμβολο του Χριστια- νισμού που είναι η Βηθλεέμ. Ευχόμαστε κι’ ελπίζουμε, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος θα συμπαραταχθεί με όλους τους Κοινωνικούς και Πολιτικούς φορείς της χώρας μας, για την αντιμετώπιση αυτής της ασύμμετρης απειλής που απειλεί τους ανθρώπους και τις χώρες όλου του κόσμου. Αναστολή δεν σημαίνει κατάργηση. Μπορεί σαν Κοινωνία και σαν Πολιτεία να αναστείλαμε κάποιες λειτουργίες και δραστηριότητες, αλλά αυτό δεν σημαίνει και κατάργησή τους. Το ίδιο θα μπορούσε να κάνει και η Εκκλησία εναρμονίζοντας το τελετουργικό της με τις απόψεις της Επιστήμης και των ειδικών, για τη διασφάλιση της Δημόσιας Υγείας και τη διάσωση χιλιάδων συνανθρώπων μας.