Καλό κι αγαπημένο το ποδόσφαιρο, αλλά δεν είναι πολιτική

Ήταν πριν από 44 χρόνια, στις 12 Ιουνίου 1973, όταν ο θρυλικός Άγιαξ επισκέφθηκε τη Σαλαμίνα για να παίξει με τον τοπικό Αίαντα σε ένα φιλικό ματς με προφανή, συμβολική, σημασία.

Ο Άγιαξ βέβαια κατέβηκε σ' εκείνο τον αγώνα χωρίς τα πρωτοκλασάτα ονόματα του, με εξαίρεση τον Τζόνι Ρεπ. Όμως αυτό δεν εμπόδισε το ιστορικό νησί να ζήσει μεγάλες 

στιγμές.

Μια μεγάλη αυτοκινητοπομπή και πάνω από 3.000 άτομα συνόδεψαν την ολλανδική ομάδα στο ξενοδοχείο όπου θα κατέλυε. Και το απόγευμα της επόμενης μέρας, στο ξερό γήπεδο της Σαλαμίνας μαζεύτηκαν για να θαυμάσουν τον Άγιαξ πάνω από 6.000 φίλαθλοι.

Από νωρίς ξεχώρισε η ποιότητα του Τζόνι Ρεπ και με δύο δικά του γκολ διαμορφώθηκε το τελικό σκορ. Εννοείται ότι η ανωτερότητα, η ικανότητα και η τεχνική των παικτών του Άγιαξ, αν και δεν είχαν ξαναπαίξει σε ξερό γήπεδο, ήταν εμφανείς. Αλλά και ο Αίαντας Σαλαμίνας είχε δύο καλές ευκαιρίες να σκοράρει, όπως και ισάριθμα δοκάρια.

Κανείς πάντως δεν είχε την απαίτηση από την ομάδα του νησιού να ανταγωνιστεί επαξίως τον Άγιαξ, ενώ σημασία δεν είχε το σκορ.

Διότι από μόνο του, αυτό καθαυτό, ήταν ένα μείζον γεγονός, που έμεινε στην Ιστορία, ότι η μεγαλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα της εποχής τίμησε με την παρουσία της σε ένα φιλικό αγώνα τον Αίαντα Σαλαμίνας, λίγες μέρες μάλιστα αφότου είχε κατακτήσει ένα ακόμη κύπελλο Πρωταθλητριών Ευρώπης.

Στην Ελευσίνα πολλοί θα ήθελαν να δουν τον δικό τους Πανελευσινιακό, που παλεύει στις μέρες μας για να κρατηθεί στη Β΄ Εθνική Κατηγορία (την αποκαλούμενη Football League), να παίξει σε ένα φιλικό ματς με τη Μπαρτσελόνα του Μέσι. Αλλά ξέρουν ότι αυτό είναι αδύνατο να συμβεί.

Επομένως, και από την άποψη αυτή, ο παραλληλισμός περί Μπαρτσελόνα και Πανελευσινιακού στον οποίο κατέφυγε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας για να περιγράψει τις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές της χώρας ήταν τουλάχιστον ατυχής, ενώ έδωσε λαβή για πολλά χλευαστικά σχόλια στο διαδίκτυο μετά την επίτευξη της επώδυνης συμφωνίας για την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Συμβαίνει συχνά ένας ποδοσφαιρικός αγώνας να προσλαμβάνει πολιτικές διαστάσεις. Όμως το ποδόσφαιρο, όπως και γενικότερα ο αθλητισμός, δεν είναι πολιτική.

Όσα γκολ κι αν έτρωγε ο συμπαθής Πανελευσινιακός από τη Μπαρτσελόνα σε μια ποδοσφαιρική αναμέτρηση, δεν μπορούν να μπουν ούτε για αστείο στην ίδια ζυγαριά με τις περικοπές συντάξεων και κοινωνικών επιδομάτων, μια δυσμενής εξέλιξη που άπτεται του καθημερινού βιοπορισμού εκατοντάδων χιλιάδων οικονομικά αδύναμων συμπολιτών και απομάχων της ζωής.

Άλλωστε, όπως συνηθίζουν να λένε και οι Γερμανοί, το ποδόσφαιρο (για όσους το αγαπούν) είναι το δεύτερο σημαντικότερο πράγμα στη ζωή. Γιατί η αξιοπρεπής διαβίωση, ιδίως υπό αντίξοες συνθήκες, θα είναι πάντα το πρωτεύον.