Το θέμα αυτό δεν είναι σοβαρό, γιατί να μας απασχολήσει;

Και να που μας προέκυψε και το φρούτο (και τι φρούτο, καρύδα που πέφτει από ψηλά και σπάει κεφάλια) της Χρυσής Αυγής, για την οποία σοβαροί αναλυτές και δημοσκόποι λένε ότι θα μπει στη Βουλή με τα τσαρούχια!

Τις πταίει;

Προς το παρόν, όσο κι αν έψαξα δε βρήκα να αναρωτήθηκε ή να έδωσε απάντηση κανένας… Κι όταν λέμε κανένας, εννοούμε κανένας!

Μούγκα στη στρούγκα επί το γενικότερο. Δεν είναι δε λίγοι εκείνοι, επαΐοντες, δημοσκόποι και πολιτικοί αναλυτές, που λένε ότι το ποσοστό της Χρυσής Αυγής θα είναι μεγαλύτερο του 5%!!!

Καλώς να τα δεχτείτε και να τα λουστείτε, πουλάκια μου!

Και το παράδοξο, πλην όμως κατ’ εμέ φυσικότατο: 30-40% από τους μελλοντικούς ψηφοφόρους της ΧΑ στους προηγούμενες εκλογές ψηφίσανε ΠΑΣΟΚ!!!

Και λέω κατ’ εμέ φυσικότατο, γιατί ουκ λίγες φορές υποστήριξα ότι το ΠΑΣΟΚ, εκτός όλων των άλλων, λειτούργησε και ως θαυμάσιο «χουντοπάπλωμα!»…

Σκέπασε, μάνα σκέπασε, γαλανομάτα κόρη!

Σκέπασε, ανάθρεψε και ανέδειξε!

Τα αίτια, όμως, του φαινομένου δε θα την χρεώσω ούτε στο ΠΑΣΟΚ, ούτε στη δεξιά, θα τα χρεώσω κατά 80% στην αδύναμη, διαιρεμένη και κατατεμαχισμένη αριστερά, που δε στάθηκε ικανή να ερμηνεύσει τα μηνύματα της εποχής και να πάρει έγκαιρα ρεαλιστικές θέσεις, προτείνοντας λύσεις στα υπαρκτά προβλήματα που αντιμετωπίζει ο Ελληνικός λαός.

Οι αριστεροί βρίσκονται αντιμέτωποι με κάτι για το οποίο σχεδόν αδιαφορούσαν στην πολιτική τους σκέψη, την κυκλοφορία του κεφαλαίου και μάλιστα στη μορφή μη υλικών αξιών.

Το μεγάλο κόμμα της αριστεράς, η μήτρα όλων των αριστερών κινημάτων, παραπαίει μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας (αρνούμενο πεισματικά να αποδεχτεί και να αναλύσει τα πραγματικά πολιτικά και οικονομικά δεδομένα) και μιας δογματικά απολυταρχικής μορφής κομματικής νοοτροπίας.

Είναι απορίας άξιο πως το κόμμα της εργατικής τάξης και της κοινωνικής επανάστασης, αποδεικνύεται ανίκανο να εκπροσωπήσει την (άνεργη) εργατική τάξη ή να προωθήσει την κοινωνική επανάσταση.

Η «άλλη» αριστερά όσο και αν επιθυμεί να εμφανίζεται «σύγχρονη» και «προοδευτική» παραμένει καθηλωμένη στα παρωχημένα «ευρωκομουνιστικά» και «ευρωαριστερά» κλισέ του περασμένου αιώνα.

Η συναίνεση που παρείχαν οι αδύνατες αλλά καλά οργανωμένες κοινωνικές κατηγορίες στην κλασική μεταρρυθμιστική πολιτική της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας στηρίζονταν στην ισχύ του εθνικού κράτους : λογική αναδιανομή του εθνικού εισοδήματος, δημοκρατικές ελευθερίες και ιδίως σταθερή απασχόληση.

Η έννοια του «εθνικού κράτους» όπως αυτό διαμορφώνεται με την καθιέρωση της «ορθής οικονομικής σκέψης» που έχει ήδη επιβληθεί από την Γερμανία της Μέρκελ, είναι έννοια άγνωστη, έως «απωθητική» για το «Συνασπισμό» και τον «ΣΥΤΡΙΖΑ», που άγεται και φέρεται από «παιδαριώδεις» έως «αντεθνικές» «διεθνιστικές» τακτικές και άγονες «λαθρομεταναστευτικές» παρεμβάσεις.

Για την Κουβέλειο αριστερά καλύτερα να μη γίνεται λόγος. Μόνο τον ρόλο του Δούρειου Ίππου δεν είχε παίξει μέχρι τώρα η προδομένη «αυτοτραυματική» αριστερά…

Ήττα, λοιπόν, του κοινοβουλευτισμού και κυρίως της αριστεράς θα είναι η ισχυρή παρουσία της ΧΑ στη Βουλή, αφού η ΧΑ σε καμιά περίπτωση ψήφους από τους «κεφαλαιούχους» τους «οικονομικά ισχυρούς» και τους «τακτοποιημένους» δεν πρόκειται να πάρει…