Εργαλείο των τραπεζών η ενοχοποίηση ενός κράτους...

ΛΟΤΑΡ ΜΠΙΣΚΙ

Ο ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς θεωρεί ψευδή τη συζή­τηση για την οικονομική κατάσταση στα κράτη των «απατεώ­νων» και λέει ότι οι Ελληνες δεν πρέπει να αποδεχθούν την αντανάκλαση του κρατικού χρέους στο δικό τους μέλλον

«Η ενοχοποίηση ενός κράτους είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο των κερδοφόρων τραπεζών», επισημαίνει ο Λόταρ Μπίσκι, πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κόμματος της Αριστεράς και ηγέτης της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke). Σύμφωνα με τον κ. Μπίσκι, το πρόβλημα δεν είναι τα μεγάλα ελλείμματα αλλά το ασυνείδητο κυνήγι του κέρδους από τράπεζες, ενώ, σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, τονίζει ότι «και μόνη η δέσμευση για βοήθεια σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης θα βελτίωνε τη φερεγγυότητά της». Τέλος, για το δημοσίευμα του περιοδικού «Focus» υπογραμμίζει ότι «η συζήτηση για την οικονομική κατάσταση στα κράτη των είναι ψευδής».

Πώς εκλαμβάνετε το δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού «FOCUS» το οποίο κάνει λόγο για «απατεώνες στην ευρωπαϊκή οικογένεια» και για «απατεώνες του Νότου που παίρνουν τα χρήματα του Γερμανού φορολογούμενου»;
Η συζήτηση για την οικονομική κατάσταση στα κράτη των «απατεώνων» είναι ψευδής. Το ερώτημα για το εάν και πώς θα μπορούσαν όλες οι χώρες να συμμορφωθούν, με ίδιες δυνάμεις, με τα πακέτα σταθερότητας και ανάπτυξης, δεν απασχόλησε ποτέ τους εγγυητές της νομισματικής σταθερότητας και τις αποδοτικές για την αγορά ιδεολογίες τους.
Εχουμε κατ’ αρχάς την επίθεση κατά του Ελληνα φορολογούμενου, οι οποίοι δεν πρέπει να αποδεχτούν την αντανάκλαση του κρατικού χρέους στο δικό τους μέλλον.
Την ωφέλεια των Γερμανών φορολογουμένων από τα κέρδη, που οι μεγάλες τράπεζες αποκομίζουν στις πλάτες των νοτιοευρωπαϊκών κρατών, τη βιώνουμε καθημερινά, όταν διεκδικήσεις, όπως η πάλη ενάντια στη φτώχεια, το ανώτερο εκπαιδευτικό επίπεδο, αξιοπρεπείς μισθοί και σημαντικές παγκόσμιες αξίες, όπως το κλίμα και η ορθολογική διαχείριση των οικονομικών, παρουσιάζονται ως μη αποτιμητές σε χρήμα.
Τον τελευταίο καιρό η Ελλάδα δέχεται επιθέσεις από τη Γερμανία εξαιτίας των οικονομικών χρεών της πρώτης. Ποια είναι η γνώμη σας πάνω σε αυτό;
H ενοχοποίηση ενός κράτους είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο των κερδοφόρων τραπεζών. Tο πρόβλημα δεν είναι τα μεγάλα ελλείμματα των κρατικών προϋπολογισμών, αλλά το ασυνείδητο κυνήγι του κέρδους από τράπεζες και χρηματοοικονομικές υπηρεσίες, οι οποίες ακόμη και από την ίδια την κρίση επιδιώκουν να αποκομίσουν κέρδη.
Αντίστοιχα η πολιτική της ΕΕ εξωθεί την Ελλάδα στην αποπληρωμή του χρέους και σε ουσιαστικές περικοπές στους τομείς της εκπαίδευσης, της κοινωνικής πρόνοιας, των υποδομών και της εργασίας. Αυτό είναι ανεύθυνο και πραγματικά ανορθολογικό.
Το 1993 το Βέλγιο είχε χρέος 140% και η Ιαπωνία έχει σχεδόν 190%. Ωστόσο, αν και τότε κανείς δεν μίλησε για επαπειλούμενη χρεοκοπία, σήμερα σπεύδουν όλοι πρόθυμα να μιλήσουν για χρεοκοπία της Ελλάδας.
Πρόσφατα η κ. Μέρκελ είπε ότι «το ελληνικό παράδειγμα θα μπορούσε να μας ασκήσει πολύ ισχυρή πίεση». Ηταν μια έκφραση της έγνοιας για τη σταθερότητα του προϋπολογισμού στην Ευρωζώνη. Θεωρείτε ότι υπάρχει περίπτωση για διμερή οικονομική βοήθεια αν η Ελλάδα δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της;
Και μόνη η δέσμευση για βοήθεια στην Ελλάδα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης θα βελτίωνε τη φερεγγυότητά της. Αυτή θα ήταν μια πράξη αλληλεγγύης, καθώς το χρέος θα μειωνόταν χωρίς να ξοδευτεί ούτε ένα σεντ.
Ποια είναι η απάντηση της Αριστεράς στην κρίση;
Κατ’ αρχάς υποστηρίζουμε μέτρα, όπως η εφαρμογή ευρωπαϊκών δανεισμών. Πρέπει όμως και να δώσουμε τέλος στις πρακτικές ντάμπινγκ, που θεμελιώνει το Σύμφωνο Σταθερότητας, αλλά και να εξετάσουμε τη θέσπιση ενός minimum φορολόγησης των επιχειρήσεων.
Η οικονομική υποστήριξη για τις ελλειμματικές χώρες πρέπει να θεσμοθετηθεί, γιατί η συμβίωσή μας δεν μπορεί να χρεοκοπήσει λόγω των αυριανών έργων.
Το Σύμφωνο Σταθερότητας θα πρέπει να καταργηθεί και στη θέση του να δημιουργηθεί μια περιβαλλοντική και κοινωνική συμφωνία, συνεισφέρουσα στην ελαχιστοποίηση των παγκόσμιων συγκρούσεων, όπως προστάζει ο πολιτικός ορθολογισμός.
Η παγκόσμια αλληλεγγύη, που βάζει τον άνθρωπο πάνω από τις επιταγές του Μάαστριχτ, πρέπει να βρεθεί στο προσκήνιο. Αυτή θα πρέπει να είναι η πολιτική πρόταση της Ευρώπης.